U Travniku, u mahali Zenjak, u kući porodice Antunović, 9. 10. 1892. godine rođen je Ivo Andrić, sin Antuna i Katarine Andrić. U Višegradu završio osnovnu školu. U Sarajevu završio Veliku gimnaziju. Prve književne radove objavljuje kao đak gimnazije 1911. godine u sarajevskom listu „Bosanska vila“. Studira filozofiju i istoriju u Zagrebu, Beču i Krakowu.U Zagrebu 1918. godine objavljuje svoju prvu knjigu poezije „Ex Ponto“. U Beogradu 1920. godine objavljuje prvu pripovijetku „Put Alije Đerzeleza“. Kao diplomata Kraljevine Jugoslavije boravi u Vatikanu, Italiji, Rumuniji, Austriji, Francuskoj, Španiji, Belgiji, Švajcarskoj i Njemačkoj.
Andrić je bio posljednji jugoslovenski ambasador u Berlinu za vrijeme nacističkog režima. Tokom diplomatske karijere napisao je i objavio mnogobrojne pripovijetke o životu u BiH za vrijeme osmanske i austrougarske vladavine. Tokom Drugog svjetskog rata u Beogradu, piše romane “Travnička hronika”,“Na Drini ćuprija” i “Gospođica”.
U Stockholmu 10. 12. 1961. godine dobija Nobelovu nagradu za književnost i sve do danas ostaje jedini literarni nobelovac s područja bivše Jugoslavije. Nagrada mu je dodijeljena za cjelokupni književni opus. Novčani iznos Nobelove nagrade (sumu od skoro 1 milion američkih dolara) poklonio je za unapređenje narodnih biblioteka u BiH.
